تولد ستاره
یک ستاره زمانی متولد می شود که اتم های نوری تحت فشار قرار گیرند به طوری که اتم ها با یک دیگر پیوند برقرار کنند. همه ی ستاره ها حاصل یک تعادل نیرویی هستند. نیروی جاذبه، اتم های بین ستاره ای را به یکدیگر فشرده می کند تا زنجیره گداخت آغاز گردد. به محض آن که گداخت زنجیره ای اغاز شود، فشاری به سمت خارج ایجاد می گردد. تا زمانی که نیروی گرانش بین ستاره ها و نیروی واگرای ناشی از گداخت در تعادل باشد ستاره در حالت تعادل قرار دارد.
ابرهای سحابی
ابرهایی از گاز در کهشان ما و دیگر کهکشان ها رایج هستند. این ابرها را نبولا یا سحابی می نامند. نوعی از سحابی وجود دارد که به فاصله سال های نوری بسیار زیاد و شامل وزن کافی هستند تا چندین هزار ستاره در ابعادی مشابه خورشید بسازد. بیشتر گاز موجود در سحابی شامل مولوکول های هیدروژن و هلیوم است. اما بیشتر سحابی ها شامل المانی های دیگری همچون مولوکول های ارگانیک پیچیده نیز هستند. این اتم های سنگین بازمانده ستاره های قدیمی هستند که در پدیده ای به نام ابرنواختر منفجر شده اند. منبع این مولوکول های ارگانیک هنوز در پرده ای از راز باقی مانده اند. بی نظمی در چگالی این گاز نیروی گرانش خارجی را ایجاد می کند که مولوکول های گاز ها را به یک دیگر نزدیک تر می کند. تعدادی از ستاره شناسان معتقدند نیروی گرانش یا اعوجاج های مغناطیسی باعث فروریزی سحابی می شوند. با جمع شدن گاز ها انرژی پتانسیل آن ها از دست می رود و باعث افزایش دما می شود.
بیشتر بخوانید:
حقایقی در مورد سیاره حلقه ای زحل؛ اندازه و قمرهای آن
حقایقی در مورد عطارد، سیاره نزدیک به خورشید
با ادامه فروریزش ستاره، دمای ان افزایش می یابد و ابرها به تعداد زیادی ابر کوچک تر تقسیم می شود که ممکن است هریک به یک ستاره تبدیل شود. هسته این ابر ها سریع تر گردش می کنند تا گشتاور زاویه ای حفظ شود. زمانی که هسته به دمای ۲۰۰۰ کلوین برسد مولکول های هیدروژن از هم جدا شده و اتم های هیدورژن تشکیل می شود. درنهایت زمانی که هسته به دمای ۱۰ هزار درجه کلوین برسد شبیه یک ستاره خواهد شد زمانی که زنجیره گداخت آغاز شده باشد. زمانی که نزدیک به ۳۰ برابر خورشید فروریخته باشد به ان پیش ستاره می گویند. زمانی که فشار و دما در مرکز به اندازه کافی بالا باشد تا فرایند گداخت پایدار شود فشار خارجی در برابر نیروی گرانشی عمل خواهد کرد. در این مرحله هسته در حدود سایز خورشید خواهد بود. ما بقی گرد باقی مانده در اطراف ستاره گرم و درخشان می شوند. در نهایت فشار کروی ستاره این لایه را جدا خواهد کرد و ستاره جدید تشکیل می شود. عمر یک ستاره به میزان گازی که در خود باقی نگه داشته است بستگی دارد. ستاره ای همچون خورشید عمری در حدود ۱۰ میلیارد سال دارد که نیمی از آن باقی مانده است.
به عبارت ساده تر، ستاره گوی بزرگی از گاز داغ است که از راه واکنش های هسته ای، نور و گرما تولید می شود. خورشید ستاره ای میانسال و متوسط است و به دلیل نزدیک بودن به ما، درخشان به نظر می رسد.
آسمان نمای شباهنگ این افتخار را دارد که با استفاده از آسمان نمای سیار به ارایه خدمات آموزشی در جهت شناسایی و ترویج مفاهیم آموزشی از جمله نجوم آماتوری، زیست شناسی و آناتومی بدن، برگزاری کلاس ها و کارگاه های آموزشی با مدارس همکاری داشته باشد.
منبع
مجله scientific american مقاله چگونه یک ستاره متولد می شد نوشته ی Richard Brill
