مریخ سیاره ای از تقابل های گسترده است، آتشفشان های عظیم، دره های عمیق و دهانه هایی که ممکن است میزبان آب جاری باشد. هنگامی که برای اولین بار بتوانیم در سیاره سرخ به حرکت درآییم، احتمالا می تواند مکانی شگفت انگیز برای کاوشگران باشد.
مکان های مورد نظر برای فرود در ماموریت های آینده احتمالا به دلایل تمرینی و امنیتی دشت های وسیع و هموار خواهد بود، اما بعد از گذشت چند روز شاید آن ها بتوانند به قسمت هایی که از لحاظ زمین شناسی جالبتر هستند فرستاده شوند.
در این جا مکان هایی وجود دارند که جستجوگران آینده مریخ می توانند بازدید کنند:
آتشفشان المپوس مونز
Olympus Mons بزرگترین آتشفشان منظومه شمسی است. طبق گفته ناسا، این آتشفشان واقع در منطقه آتشفشانی تارسیس، تقریباً به اندازه ایالت ایالت آریزونای آمریکا است. ارتفاع آن از ۱۶ مایل (۲۵ کیلومتر) بوده که تقریبا سه برابر ارتفاع کوه اورست زمین است، که ارتفاع آن حدود ۵٫۵ مایل (۸٫۹ کیلومتر) می باشد.
المپوس یک آتشفشان غول پیکر است که به آرامی و طی مدت ها از مواد مذاب و گدازه های آتشفشانی شکل گرفته است. احتمالا المپوس مونز برای کاوشگران قابل صعود است، چرا که متوسط شیب آن ۵ درصد است. در قله آن فرورفتگی عریض شگفت انگیزی به طول ۵۳ مایل (۸۵ کیلومتر) وجود دارد که از ماگما به وجود آمده است (به مواد مذاب درون سیاره که بسیار گرم بوده و تحت فشار شدید در زیر پوسته قرار گرفته اند ماگما گفته می شود که ممکن است از طریق شکستگی ها و سایر نقاط ضعیف پوسته بالا آمده و به صورت گدازه (لاوا) در سطح جریان یابد).
آتشفشان های تارسیس
در حالی که در حال کوهنوردی در اطراف Olympus Mons هستید، آتشفشان های دیگر در منطقه تارسیس نیز ارزش دیدن را دارد. طبق گفته ناسا، Tharsis میزبان ۱۲ آتشفشان غول پیکر در یک منطقه تقریباً ۲۵۰۰ مایل (۴۰۰۰ کیلومتر) است. مانند المپوس مونز، این آتشفشان ها بسیار بزرگتر از آنهایی هستند که روی کره زمین قرار دارند، احتمالاً به این دلیل که مریخ دارای یک نیروی گرانشی ضعیف تر است و باعث می شود آتشفشان ها بلندتر شوند. این آتشفشان ها تا حدود دو میلیارد سال یا نیمی از تاریخ مریخ ممکن است فوران کرده باشند.
دره Valles Marineris
مریخ نه تنها میزبان بزرگترین آتشفشان منظومه شمسی است، بلکه بزرگترین دره نیز در مریخ قرار دارد. طبق گفته ناسا، ولز مارینریس تقریباً ۱۸۵۰ مایل (۳۰۰۰ کیلومتر) طول دارد. این مقدار حدود چهار برابر طولانیتر از گراندکانیون است که طول آن حدود ۵۰۰ مایل (۸۰۰ کیلومتر) است.
محققان مطمئن نیستند که ولز مارینریس چگونه به وجود آمده است، اما چندین نظریه در مورد شکل گیری آن وجود دارد. بسیاری از دانشمندان تصور می کنند که وقتی منطقه تارسیس تشکیل شد، به رشد و گسترش دره مارینریس کمک کرد. حرکت گدازه ها از منطقه آتشفشانی، پوسته را به سمت بالا حرکت می دهد. در این حالت به واسطه فعالیت های آتشفشانی ، این شکستگی ها و فرورفتگی ها به دره های مارینریس تبدیل شدند.
قطب شمال و جنوب مریخ
مریخ در قطب های خود دارای دو منطقه یخی است که ترکیبات کمی متفاوت دارند. در زمستان دمای هوا در نزدیکی قطب های شمالی و جنوبی آنقدر سفت و سخت است که دی اکسید کربن از اتمسفر به یخ، روی سطح متراکم می شود که این روند در تابستان معکوس می شود و هنگامی که دی اکسید کربن دوباره از طریق جو جذب می شود، به طور کامل در نیمکره شمالی از بین می رود. اما برخی از یخ های دی اکسید کربن در جو قطب جنوبی باقی می ماند. همه این تغییرات تأثیرات گسترده ای بر آب و هوای مریخ، ایجاد باد و سایر اثرات دارد.
دهانه گیل و کوه شارپ (مونز آئولیس)
با فرود مریخ نورد Curiosity یا کنجکاوی، در سال ۲۰۱۲، مشخص شد دهانه مشهور گیل، میزبان شواهد گسترده ای از آب در گذشته مریخ است. کنجکاوی در طی چند هفته فرود آمدن روی تپه و متوقف بودن در آن شواهد وسیع تری از آب در طول سفر خود در طول دهانه پیدا کرد. کنجکاوی اکنون در حال نزدیک شدن به یک آتشفشان در نزدیکی به نام کوه شارپ (Aeolis Mons) است و به بررسی ویژگی های زمین شناختی در هر یک از لایه های آن می پردازد.
یکی از یافته های جالب توجه مریخ نورد کنجکاوی، کشف مولکول های ارگانیک پیچیده در منطقه، در چندین نوبت بود. نتایج سال ۲۰۱۸ اعلام کرد که این مولکول های ارگانیک، در داخل سنگ های ۳٫۵ میلیارد ساله کشف شده اند. محققان اعلام کردند همزمان با نتایج مولکول های ارگانیک، تغییر غلظت متان موجود در جو طی فصول سال نیز مشاهده شده است. متان عنصری است که توسط میکروب ها و همچنین پدیده های زمین شناسی قابل تولید است، بنابراین مشخص نیست که آیا این نشانه زندگی است یا خیر.
گودال مدوسا یا Medusae Fossae
Medusae Fossae یکی از عجیب ترین مکان های مریخ است، به طوری که برخی از افراد حتی حدس می زنند که از تصادف نوعی یوفو (شیء ناشناس پرنده یا همان بشقاب پرنده) شکل گرفته باشد. توضیحات محتمل تر این است که یک انبار بزرگ آتشفشانی، حدود یک پنجم اندازه ایالات متحده باشد که با گذشت زمان، وزش بادها صخره ها را به شکل های زیبایی ایجاد می کند. محققان برای اینکه بدانند چطور این آتشفشان ها Medusae Fossae را شکل داده اند، نیاز به مطالعه بیشتری دارند. یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ نشان داد که ممکن است Medusae Fossae از فوران های فوق العاده آتشفشانی که طی بیش از ۵۰۰ میلیون سال اتفاق می افتد، تشکیل شده باشد. با فوران گازهای گلخانه ای از آتشفشان ها به جو، این فوران ها باعث می شود آب و هوای سیاره سرخ گرم شود.
بیشتر بخوانید:
سرگذشت بزرگترین شهاب سنگ کشف شده در ایران
منبع مقاله: space.com
مترجم: اشرفی
